Turystyka wiejska, opierająca się na bliskim kontakcie z naturą staje się coraz popularniejszym wyborem wśród różnych grup społecznych. Coraz częściej zainteresowanie tym typem wypoczynku wyrażają także osoby z niepełnosprawnością ruchową, które szukają miejsc nie tylko atrakcyjnych pod względem oferty, ale przede wszystkim dostosowanych do ich potrzeb. Aby obiekt agroturystyczny stał się miejscem w pełni przyjaznym dla osób z ograniczeniami ruchowymi, właściciele takich miejsc powinni zwrócić szczególną uwagę na kilka kluczowych aspektów związanych z dostosowaniem infrastruktury, wyposażenia, organizacji przestrzeni oraz zapewnieniem bezpieczeństwa.

Jednym z podstawowych elementów jest dostępność przestrzeni i infrastruktury, począwszy od samego dojazdu do obiektu. Dedykowane miejsca postojowe dla osób z niepełnosprawnością ruchową to konieczność. Powinny być one odpowiednio oznaczone, a ich wymiary – szersze niż standardowe – muszą umożliwiać swobodny dostęp do pojazdu oraz wygodne manewrowanie wózkiem inwalidzkim. Równie istotne jest, aby drogi dojazdowe oraz ścieżki spacerowe na terenie obiektu były równe, pozbawione wybojów, wystających korzeni czy krawężników, co pozwoli na ich bezpieczne użytkowanie zarówno przez osoby piesze, jak i korzystające z wózków.

Komunikacja wewnętrzna w obrębie obiektu to kolejny kluczowy aspekt. Wszystkie ciągi komunikacyjne – takie jak korytarze, przejścia czy drzwi – muszą być odpowiednio szerokie, aby umożliwić wygodne poruszanie się na wózku. Należy unikać zbyt szerokich mebli czy wąskich przestrzeni, które mogłyby stanowić przeszkodę w codziennym funkcjonowaniu. Minimalna szerokość korytarzy powinna wynosić co najmniej 1,2 metra, natomiast drzwi wewnętrzne muszą mieć szerokość co najmniej 90 cm w świetle ościeżnicy.

Bardzo ważnym elementem jest eliminacja barier architektonicznych w budynkach. Przynajmniej jedno wejście do obiektu powinno być pozbawione schodów i progów. Jeśli zastosowanie progu jest konieczne, jego wysokość nie może przekraczać 2 cm, a wszelkie różnice poziomów należy niwelować za pomocą ramp, platform lub wind. Podjazdy powinny mieć odpowiedni kąt nachylenia, co zapewni komfort użytkowania. Na wyższych kondygnacjach należy unikać zmian poziomów, a tam, gdzie jest to nieuniknione, wprowadzić rampy lub windy. Schody, jeśli występują, muszą być wyposażone w solidne poręcze zapewniające stabilność.

Dostosowanie wnętrz budynków również ma kluczowe znaczenie dla komfortu osób z niepełnosprawnością ruchową. Łazienki w takich obiektach powinny być przestronne i spełniać określone normy. Powierzchnia manewrowa w łazience musi wynosić minimum 1,5 metra na 1,5 metra, co pozwoli na wygodne obracanie się wózka. Prysznic bezprogowy z antypoślizgową posadzką, wyposażony w poręcze i składane krzesełko, to rozwiązanie, które znacząco zwiększa dostępność i bezpieczeństwo. Muszla WC powinna być otoczona poręczami, które ułatwią użytkowanie, a umywalki muszą być zamontowane na odpowiedniej wysokości, z miejscem na nogi dla osoby na wózku. Wszystkie elementy wyposażenia, takie jak wieszaki na ręczniki czy włączniki światła, powinny być dostępne na wysokości od 80 do 110 cm.

Ważnym aspektem są także sypialnie. Przynajmniej jedno pomieszczenie sypialne powinno znajdować się na parterze lub być dostępne za pomocą windy bądź podjazdu. Łóżko w takim pokoju powinno mieć odpowiednie wymiary, minimum 90 na 200 cm, i być dostosowane wysokością do wózka inwalidzkiego. Powierzchnia manewrowa wokół łóżka również powinna wynosić co najmniej 1,5 metra na 1,5 metra, co umożliwia swobodne przemieszczanie się i dostęp z obu stron.

Nie można zapomnieć o zapewnieniu bezpieczeństwa i odpowiedniej informacji. Obiekt powinien posiadać regulamin uwzględniający szczególne potrzeby osób z niepełnosprawnością, a w widocznym miejscu należy umieścić numery telefonów alarmowych oraz dane kontaktowe najbliższej placówki medycznej. W obiektach prowadzących działalność rolniczą konieczne jest jasne oznaczenie miejsc, które mogą być potencjalnie niebezpieczne, takich jak obszary pracy maszyn rolniczych czy strefy ze zwierzętami gospodarskimi.

Dostosowanie obiektu agroturystycznego do potrzeb osób z niepełnosprawnością ruchową to wyraz odpowiedzialności społecznej i otwartości na potrzeby wszystkich gości. Odpowiednia infrastruktura, dobrze zaprojektowane wnętrza oraz dbałość o szczegóły mogą nie tylko podnieść komfort pobytu, ale również sprawić, że obiekt stanie się miejscem rekomendowanym i chętnie odwiedzanym przez coraz szersze grono turystów. Takie działania pozwalają nie tylko poszerzyć bazę klientów, ale przede wszystkim tworzą przestrzeń, w której każdy – niezależnie od swoich ograniczeń – może poczuć się komfortowo, bezpiecznie i w pełni cieszyć się wypoczynkiem.

Zadanie publiczne pn. „Bezpieczny wypoczynek na polskiej wsi” dofinansowane ze środków Ministerstwa Sportu i Turystyki zgodnie z zawartą umowa nr 2024/0015/0296/UDOT/DT/BP/JKK z dnia 19.06.2024 roku.